Lauren blogt vanaf een lege camping
De tegenstrijdigheden van het einde van het kampeerseizoen
Natuurlijk heb ik ook voor de 
allerlaatste gasten van het seizoen nog mijn uiterste beste gedaan om dezelfde energie en het enthousiasme van mijn eerste weken op de camping vast te houden. Maar ik merk aan mijn lichaam dat ik er 5 maanden keihard werken op heb zitten. Ik zou nu zelf wel zin hebben om zelf op een lange vakantie te gaan!
Dit klinkt heel tegenstrijdig aangezien ik laatst nog zei dat dit voor mij voelt als een vakantie, maar dat kan ik uitleggen. Een heel seizoen werk je naar iets toe. Dit is niet zoals een "normale baan" dat dit voor altijd door kan gaan. Je weet dat dit voor een aantal maanden is en dat er dus ook een einde aan komt. Je merkt dat het einde in zicht komt als er geen kinderen meer rond rennen. Dit betekent dat de scholen weer begonnen zijn en de 65 plussers en jonge gezinnen nu op vakantie gaan. Dit is in het voor en na seizoen, heerlijke weken. Zij komen hier om te relaxen, dingen te ondernemen, de omgeving te verkennen, maar vooral voor de rust en dat komt ons ontzettend goed uit. In het hoogseizoen is het rennen, vliegen, draven en is er eigenlijk niet echt een moment van rust. Laat ik voorop stellen dat ik dit ook heerlijk vind, want dit geeft een soort van adrenaline maar het breekt je ook op.
Tijd voor de schoonmaak
Zodra de mobiles leeg komen te staan 
beginnen wij met de winter schoonmaak. Alles wordt even goed onder handen genomen, zodat het opstarten iets gemakkelijker word voor het nieuwe team. Dit is het moment dat mijn volledige tweestrijd begint met blijheid en verdriet. Je ziet de camping leeg stromen en de gezelligheid verdwijnen wat ergens pijn doet.
Natuurlijk is het fijn dat het seizoen erop zit, geen zorgen om de gasten, geen receptie-uren, geen aankomsten en vertrekken meer, maar aan de andere kant komt het ook hard aan. Je moet je collega's gaan missen die een inmiddels een soort van familie zijn geworden, je bent zelf op een lege camping en hoort niemand meer lachen of het klinken van een glas, de tijd in Annecy is voorbij dus je wordt niet meer wakker met het uitzicht op de prachtige bergen, je denkt aan alle dingen die je eigenlijk nog had willen doen maar niet gedaan hebt, je wilt nog 1 keer naar dat ene plekje toe en shit had ik nu toch maar die parachutesprong gedaan.
Samen met een collega heb ik mijn camping hier afgesloten en is het tijd om mijn spullen in te pakken. Ik blijf nog een maand in de alpen werken, want buiten de eind schoonmaak komt er nog veel meer bij kijken om een camping af te sluiten. Wij gaan alle tenten afbreken, alles mobiles opnieuw nalopen om te zien of alles compleet is qua spullen, of er geen ramen/deuren/muren kapot zijn gegaan enzovoorts. Dit voelt voor mij altijd als een andere baan. Normaal gesproken ben je gericht op alle gasten en draait je volledige dag hier om. De komende maand begin ik in de ochtend met werken, heb ik een "normale" lunchpauze en werk ik tot een uur of 5 a 6. Daarna is het tijd om te ontspannen met mijn collega's die er nog zijn en ook nog niet naar huis willen. Dit zijn weer compleet nieuwe mensen vanuit de omgeving.
De camping is dicht nu en ik heb onwijs veel zin om de komende maand nog even te knallen op andere campings en nieuwe energie om andere plekken te ontdekken en misschien zie ik wat leuks voor volgend jaar?